Oj, jakbym wiedziała, że do premii dzisiejszego etapu Tour de Pologne na Głodówce jest taki kawał, to bym jednak podjechała rowerem! Chyba z godzinę lazłam tu na piechotę :) Jakoś w dodatku nie pomyślałam, żeby coś zjeść przedtem więc ratowałam się po drodze w bacówce serkami ;)
Niestety, akurat premia na Głodówce nie jest zbyt spektakularna. Podjazd z Zakopanego do Głodówki to dla kolarzy zawodowych nie jest żadne wyzwanie i czołówka do premii dojechała w tempie, jak na moje oko, około 30 km/h więc ani nie było okazji im się przyjrzeć ani zdjęcia za bardzo nie powychodziły :)
A pan w niebieskobiałym kolarskim wdzianku, który przedstawił mi się jako tata znanego kolarza, Piotra Formickiego, jakoś niechcący znalazł się w kadrze ;)
 

I znów tutaj jestem.
Niedawno w sumie wróciłam z Zakopanego, ale cóż poradzę, że Tatra Road Race i Tour de Pologne Amatorów miały tak bliskie terminy ;P Wróciłam z 10cio-dniowego urlopu ale skorzystałam z okazji, jaką był ponowny wyjazd na wyścig w górach, żeby tu pobyć trochę więcej niż jeden dzień.
Kilka godzin w samochodzie, po drodze trochę kropiło i wyglądało na to, że znów, podobnie jak przy poprzednim pobycie, nie uda się wieczorem, po dojechaniu na miejsce, pójść pokręcić. Dojechałam do Bukowiny dość ekspresowo, w porównaniu do innych wyjazdów w Tatry, bo cała droga, razem z postojem na jakieś jedzenie, zajęła około 7h. Być może to zasługa dziwnego dnia (środa).
W każdym razie zajechałam do kwatery na Olczańskim Wierchu dość wcześnie. Rozładowałam graty i poszłam na późny obiad do Zbójnicówki, gdzie skierowali mnie mili panowie odpoczywający pod sklepem, który miałam dosłownie obok kwatery.
Ze Zbójnicówki przepiękny widok, niestety, zapowiadał on rychłą ulewę, która faktycznie nastąpiła. Zanim jednak skończyłam jeść, ulewa sobie poszła i zaczęło się przejaśniać. Przeszłam się kawałek w górę Bukowiny ale doszłam do wniosku, że jest szansa jednak pójść na rower. Wróciłam więc, szybko się przebrałam i poleciałam na rower, aby choć trochę rozprostować kulasy po podróży.
Wyszłam późno, ale w najpiękniejszej możliwej porze. Zrobiłam małe kółko: zjechałam w dół do centrum Bukowiny, potem dalej w dół w kierunku Białki ale odbiłam stamtąd na Rusiński Wierch. To był niezły podjazd - około 4km z nachyleniem średnim 5% :) Pierwsza jego część (8% nachylenia!) poszła mi szybko ale potem trochę oklapłam XD 
Zresztą i tak miało być dzisiaj s1 ale to raczej mi nie wyszło ;D





Jadąc wzdłuż Rusińskiego Wierchu gapiłam się jak cielę na zachodzące słońce oraz w przeciwną stronę, dobrze, że tu nie było za bardzo dziur w asfalcie bo chyba bym musiała zbierać zęby po tej wycieczce! ;)





Po dotarciu do znajomego mi już (ze spaceru) skrzyżowania, doszłam do wniosku, że nie chce mi się jeszcze wracać więc skręciłam w prawo na zjazd w stronę Gronia. Zapowiadało się potem długie wspinanie z powrotem więc nie zjechałam do samego końca. Zresztą zaczęło się już robić ciemnawo a ja nie wzięłam dobrej lampy, tylko "sygnałówkę" na przód. Pogapiłam się więc chwilę na pięknie snującą się mgłę i wróciłam do domu.





Okazało się potem, że przypadkiem zwiedziłam kawałek trasy Tour de Pologne, tylko na odwyrtkę, tzn. w przeciwnym kierunku :) Z Gronia będziemy się wspinać a Rusińskim Wierchem zjeżdżać a potem znów wspinać do Bukowiny do mety... :)

Z zeszłego roku pamiętałam ten wyścig jako szybki więc nie przewidywałam większych trudności, ani też szczególnie długiego czasu przejazdu. Spodziewałam się za to niezłego wyniku. Trasa z małą ilością przewyższeń i małą ilością elementów technicznych, czyli taka na jakich idzie mi zazwyczaj najlepiej.

fot. MTB Cross Maraton


Dzisiejszy start, zaskakująco, spoza sektora. No cóż, ten rok, podobnie zresztą jak i poprzedni, nie jest zbyt udany więc siłą rzeczy czasem się do tego sektora nie załapuję. Jakoś się guzdram i nie zdążam zrobić rozgrzewki przed startem ale od początku jedzie mi się bardzo dobrze, chociaż nogi wyraźnie jeszcze nie wypoczęły po Tatra Road Race. Tętno szybko wchodzi na właściwe obroty i chociaż obiecałam sobie nie spalić się przed pierwszym podjazdem, jadę cały czas w okolicach progu, na niewielkich przecież podjazdach cierpię katusze ale mimo wszystko jadę mocno.
Pierwszy większy podjazd jest jednocześnie dość stromy i techniczny. Nie udaje mi się całego przebyć w siodle, ale tam gdzie się daje to jadę, cisnąc na maksa. Efekt jest taki, że na szczycie muszę się zatrzymać i wyeliminować hiperwentylację (czasem mi się coś takiego zdarza, jak przycisnę zbyt mocno płuca). Więc stoję i staram się oddychać głęboko, na czym mija mi kilkadziesiąt sekund.
Zjazd, choć mocno techniczny, idzie sprawnie ale w efekcie spalenia się, następny odcinek jedzie mi się już nie tak lekko.

fot. Monika Alimanovic


W porównaniu do minionych tegorocznych edycji, ten etap jest prawie płaski więc zawodnicy pędzą na złamanie karku. Choć w dalszej części trasy już nie jadę na tak wysokich obrotach, to jednak, i tak, mimo wszystko, prawie cały czas kogoś wyprzedzam.
W drugiej połowie trasy jest nieco więcej mniejszych hopek i w miarę upływu czasu znów się rozkręcam, choć nogi cierpią na tych hopkach. Mam wrażenie, że mogłabym jechać dużo mocniej ale nogi nie chcą się słuchać.
Końcówka, zasadniczo już w dół, znów na pełnym gazie i w okolicach progu. Wjazd na metę ciekawy, bo najpierw podjazd schodami, na których leży prowizoryczna drewniana kładka, z ulicy, potem krótki odcinek przez park i mały zjazd w dół do mety.

fot. MTB Cross Maraton


Wpadam na metę i po chwili dyszenia widzę za sobą Monikę Alimanovic więc na dobry początek jestem zadowolona, że ją wyprzedziłam. Niestety, potem okazuje się, że była jednak przede mną, tylko kręciła się tam i dlatego zobaczyłam ją z tyłu. Wyprzedziła mnie zaledwie o kilkadziesiąt sekund, być może o te kilkadziesiąt, które dyszałam po pierwszej górce albo te z bufetu... ;)

Tak czy siak, zajęte miejsce dobre bo staję na 3 stopniu podium. To nic, że na 4... ;) ale dodatkowo poprawiłam znacznie zeszłoroczny czas, więc ogólnie jestem zadowolona.

fot. Monika Alimanovic

Dziś w dzienniczku "wolne czy jak tam chcesz". Niby powinnam sobie zrobić wolne albo lekki rozjazd ale w perspektywie jutrzejszego całego dnia w samochodzie nie mogłam sobie podarować jeszcze jednej jazdy z widoczkami a jak widoczki to i podjazd... żeby nie styrać się za bardzo to zrobiłam mocny początek, czyli powtórzyłam pierwszy podjazd z TRR (Salamandra). Potem wolniutko (głównie z uwagi na pieszych) poturlałam się wzdłuż Gubałówki do Zębu, skąd na złamanie karku popędziłam w dół do Zakopianki. Żeby nie jechać do domu Zakopianką, wróciłam do domu przez ul. Stachonie, gdzie przypomniałam sobie, że tu jednak jest pod górę ;)
A przedtem jeszcze zafundowałam sobie wędrówkę z Zającem dol. Strążyską. Trzeba przyznać, że dzielny był - sam przeszedł całą trasę aż do Siklawicy i z powrotem!
I jeszcze kilka widoczków z dzisiaj...

Do tego wyścigu byłam nastawiona mocno bojowo. Po zeszłym roku był to mój żelazny i najważniejszy punkt programu w tym roku. Planowałam znaczną poprawę czasu i TOP 5 w kategorii.
No cóż, plany planami a rzeczywistość bywa bolesna ;)

Podobnie jak w zeszłym roku, kobiety startują z pierwszego sektora. Podobnie, jak w zeszłym roku, nie jest nas dużo ale chyba i tak więcej tym razem. Podobnie jak w zeszłym roku, nie napinam się po starcie, jadę sobie spokojnie bo wiem, że przede mną prawie 5km z ponad 200m przewyższenia w górę, na Butorowy Wierch. Jak się przeżyje ten podjazd to potem jest już z górki (przez jakieś kolejne 5 km... hehe). Salamandrę jadę dziarsko, wydaje mi się nawet, że bardziej dziarsko niż w zeszłym roku. Jednak, jak się potem okazuje, nieznacznie poprawiłam czas tylko na dolnym odcinku Salamandry, pozostała część była znacznie wolniejsza.

fot. Edyta Lesiak


Na górę, tak czy siak, docieram znowu z płucami na wierzchu ;) a potem nagroda, czyli...
Zjazd. Wiatr we włosach, komary w zębach. Wróć, nie ma komarów, na szczęście, zresztą wiatru we włosach też nie ma, bo mam kask a pod kaskiem buffa). Droga jest wilgotna, jej część przebiega w lesie więc po "showerku", który przeszedł przed startem, nie zdążyła wyschnąć. Nie szkodzi, znam swój rower i siebie. Nie dotykając hebli lecę w dół do Dzianisza na złamanie karku.
Potem "hopki" - bezproblemowy Ostrysz i ścianka na Zoki. Te 700m na Zoki dają mi znowu popalić, są dokładnie tak samo parszywee jak w zeszłym roku ;) Dalej znów kawał zjazdu, ze 6km i długi podjazd przez Czerwienne, zakończony kolejną ścianą na Bachledówce. Cały czas wydaje mi się, że dobrze, równo cisnę i że jedzie mi się lepiej i mocniej niż w zeszłym roku. To mniej więcej połowa drogi.

fot. Katarzyna Bańka - Fotografia Sportowa


Na Bachledówce, na bufecie tym razem zatrzymuję się. Zamieniam trzy słowa z Babą na Rowerze. "Nie rób wstydu, nie zatrzymuj się, masz banana do kieszonki". Chociaż protestuję, wciska mi jednak tego banana, nawet nie wiem w którym momencie, znajduję go potem rozklapcianego w kieszonce, po dojechaniu na metę. Wymieniam też pusty bidon po wodzie na pełny z izotonikiem. Prawdę mówiąc nie za dobry ten izotonik, chyba wolałabym wodę. Mam na szczęście jeszcze drugi swój bidon z wodą.
Tuż za bufetem zaczyna padać. Pada coraz mocniej. W deszczu najpierw mały zjazd, potem podjazd na Ząb a potem szalony zjazd, w oberwaniu chmury. Krople wody a może grad, nie wiem, sieką mnie po twarzy jakby ktoś wbijał igły. Na drodze kilkucentrymetrowa warstwa wody. Hamulce odmawiają współpracy więc staram się nie hamować. Na zjeździe dopędzam samochód. Ze mną jeszcze jeden kolarz, jedzie po lewej za tym samochodem. Podwójna ciągła, brak kontroli nad rowerem a ten wyprzedza, tuż przed autem nadjeżdżającym z przeciwnej strony. Zero instynktu samozachowawczego. Ja pier... 

fot. Piotrkol

Ja zjeżdżam szybko ale biorąc pod uwagę warunki, jednak trochę ostrożniej. Diabli wiedzą, co się może stać przy takiej ulewie. Deszcz przechodzi po jakichś 10 minutach ale kolana już zdążyły wystygnąć i jedzie mi się sporo gorzej niż przed ulewą.
Po raz drugi podjazd na Zoki a potem znów szalony zjazd. Na tym odcinku mijam się z kilkoma dziewczynami. Wyraźnie one lepiej na podjazdach, ja lepiej na zjazdach. Czy to jednak wystarczy, żeby być przed nimi na mecie?
Wymiękam na kolejnej ściance - podjazd od drugiej strony na Ostrysz. Podjazd jest idealnie prosto przede mną i idealnie widać, jaki jest stromy. Podupadam na duchu. Podjeżdżam kawałek ale w końcu schodzę z roweru, czuję się tu trochę pokonana. Wyprzedza mnie tu czyjś samochód "techniczny" i karetka ale za chwilę "techniczny" grzęźnie za wolniejszym kolarzem. Na tym stromym podjeździe po prostu staje, jadąc zbyt wolno, i nie może ruszyć. Karetka za nim trąbi a podjeżdżający kolarze przeklinają i schodzą z roweru, bo zatoru nie sposób ominąć inaczej niż kamienistym skrajem drogi (zbyt wąsko). 

fot. Piotrkol


Ja przechodzę obok i obserwuję, wreszcie auto rusza, za nim karetka, ale dłuższą chwilę to trwa. Kilka osób przez to będzie miało czas o kilkadziesiąt sekund gorszy. Gdy pojazdy nieco odjeżdżają a stromicha nieco maleje, wsiadam na rower i dalej pedałuję do góry. Mimo wszystko kilka pań, z którym się przedtem mijałam, ucieka mi tutaj.
Przede mną już "tylko" mały kawałek zjazdu na Dzianisz, długi i znajomy już podjazd na Butorowy oraz ostatni zjazd do mety, zakończony wrednym małym podjazdem pod hotel Mercure-Kasprowy. Na podjeździe na Butorowy znów mijam się z jakąś kobietką ale mi ucieka wreszcie.

fot. Wiktor Bubniak Fotografia


Łapię ją na zjeździe z Butorowego Wierchu. Na Salamandrze śmierć w oczach, ależ to cudowne jest ;D Potem jeszcze końcówka przez Kościelisko. Szczerze? To najbardziej niebezpieczny odcinek trasy TRR. Otwarty ruch samochodowy, auta, busy i autokary wyjeżdżające z parkingów i bocznych ulic i jazda na rowerze z prędkością bliską 70km/h (w moim przypadku, w przypadku czołówki zapewne jeszcze szybciej). Dopędzam i wymijam auto "koniec wyścigu". W ogóle... skąd ono się tu wzięło, czy nie powinno jechać na końcu wyścigu? Potem dopędzam i wyprzedzam autokar, który ugrzązł za innym kolarzem.

fot. Piotrkol


Wreszcie zakręt do mety a tu wrzaski mojego męża i synka, "Mama, gazu, gazu! Dajesz, dajesz!". Gazu starcza mi na chwilę, jak tylko ich mijam, odcina mnie i końcówkę do mety dojeżdżam na totalnych oparach.

Mimo mojego pozytywnego odczucia co do jazdy, średnia gorsza od zeszłorocznej. Choć zjazdy sporo szybsze, nie zrekompensowało to o wiele gorszych wyników na pokrywających się podjazdach. Chciałam urwać jakieś 10 minut z zeszłorocznego czasu - zamiast tego dołożyłam ze 20. Chciałam być TOP5, byłam 10. Nie wiem czy to kwestia zatłuczenia się przed wyścigiem (łażenie po szlakach, jazda rowerem powyżej "zadanej" przez trenera intensywności), czy może moja waga (niestety, w tym roku sporo wyższa od zeszłorocznej)... a może po prostu trudniejsza trasa (o około 300m w górę więcej) grunt, że jestem mocno rozczarowana i niezadowolona z wyniku. No cóż, zawsze mogę powiedzieć, że przyjechałam tu dla fotek ;)
Mimo wszystko, wyścig jest mega i na pewno wrócę tu w przyszłym roku.

Przedwczoraj wepchnęłam Zająca pod Morskie Oko (tzn. ja na piechotę, on na rowerze), potem przeszliśmy z Zającem całe Morskie dookoła a potem ja już sobie schodziłam (całkiem niezłym tempem) a Marek gonił Zająca zjeżdżającego w dół ;)





Niestety, na zejściu coś sobie zrobiłam w nogę - miałam kłopot z mięśniem nad stopą, który służy do jej podnoszenia. Przyznam, że wieczorem bardzo martwiłam się o dzisiejszy mój udział w Tatra Road Race. Dzień później było już na szczęście lepiej ale na wszelki wypadek nie wykonywałam nic bardziej wymagającego. Dziś na dojeździe do miasteczka zawodów nie było już śladu po tym naciągnięciu (?).

Wczoraj wolne od roweru, co nie znaczy, że wolne od tyrania. Chcieliśmy pojechać autem do Łysej Polany i dalej na Morskie Oko, ale "pocałowaliśmy klamkę" bo kompletnie nie było gdzie zaparkować. Wróciliśmy więc do domu, zostawiliśmy tam auto a potem przeczłapaliśmy z Zającem sporo po Zakopanem i Drogą pod Reglami od Strążyskiej do Krokwi i dalej do domu. Zającowi chyba podoba się MTB bo z upodobaniem wybierał największe kamienie na swoim rowerku. Inna sprawa, że trzeba go było pchać (z dwóch powodów: po pierwsze - spadał ciągle łańcuch a po drugie - po kamieniach raczej by sam sobie nie poradził), więc my też mieliśmy "robotę".



Na dziś zaplanowane interwały. Jak tu zrobić interwały, skoro wszędzie jest w górę albo w dół? No, chyba tylko pod górę... Wybrałam więc sobie górę... i to całkiem niezłą, bo podjazd pod Ząb z Poronina ;) a potem przez Nowe Bystre i Ratułów zjazd do Chochołowa. Za mało mi było, więc odbiłam jeszcze sobie na Dzianisz i Słodyczki, wjeżdżając na Butorowy Wierch a potem zjechałam Salamandrą do Kościeliska. Częściowo trasa pokrywała się z trasą TRR.

Podjazd pod Ząb


Gdzieś za Zębem



Zjazd z Zębu


Gdzieś w okolicy Cichego



Zjazd z Butorowego Wierchu. Najpiękniej <3

Przed południem wizyta w skansenie kolejowym w Chabówce. Wow, świetne miejsce, można by tam było spędzić cały dzień!



Po południu rower. Miało być dziś lekko więc wybrałam lekką (jak mi się wydawało) trasę do Witowa i powrót. Nie mogłam sobie jednak podarować widoków z górnego Kościeliska, zarówno w drodze do Witowa jak i powrotnej, więc wyszło chyba trochę mocniej niż miało być. Oczywiście pomijając kwestię, że z Witowa do Zakopanego jest jednak konsekwentnie pod górę a asfalt jest okropny ;)
Widoczki były... :)

Droga z Witowa do Zakopanego




Nieco gniewny Giewont z Kościeliska <3

Przyjechaliśmy do Zakopanego w piątek wieczorem, raczej bez opcji, żeby wieczorem przekręcić nogę. W sobotę od rana było pochmurnie i siąpiło więc wyprawiliśmy się do Wieliczki. W Wieliczce była piękna pogoda więc liczyłam na to, że uda się po południu pokręcić ale po powrocie do Zakopanego okazało się, że tu nadal jest pochmurnie i siąpi.

To nie wyglądało optymistycznie, więc odpuściłam sobie wczoraj...




Dopiero więc dziś, też po deszczu, wyprawiłam się na pierwszą przejażdżkę po okolicznych podjazdach. Chciałam znaleźć sławny podjazd z Tour de Pologne, żeby wiedzieć, jak on wygląda, przed moim planowanym startem w TdPA w sierpniu, więc wybrałam trasę przez Cyrhlę i Głodówkę do Gliczarowa a potem zjazd do Zakopianki. W Gliczarowie chyba jednak wybrałam nie ten skręt i Ściany Bukoviny nie znalazłam, ale też było fajnie :D

Ciągle w górę, aż do ronda przed Łysą Polaną


Od ronda do Głodówki


Widoki z Głodówki. Do końca nie mogłam być pewna, czy mnie po drodze jednak nie zleje...



Nigdy wcześniej nie miałam okazji nacieszyć się takimi widokami w trakcie jazdy rowerem (zeszłorocznego Tatra Road Race nie liczę bo tam nie było czasu na cieszenie się widokami), dlatego miska ucieszona na maksa :)


Za Głodówką


Gliczarów (chyba)



Choć w trakcie jazdy wypogodziło się, na zjazdach było naprawdę rześko. Bez większych oporów wskoczyłam w kurtkę p-deszcz (jak dobrze, że ją zabrałam!)



Po zjechaniu do Zakopianki chciałam jej fragment ominąć przez Poronin ale nie wzięłam pod uwagę zamkniętej jednej drogi ;) więc trochę nadłożyłam i wróciłam przez Murzasichle i znów Cyrhlę.