Wczoraj pogoda spłatała mi z rana psikusa - już byłam naszykowana na rower a tu... nawałnica jak cholera! No więc odpuściłam rower i po południu tylko pubkomem ruszyłam się do Centrum Olimpijskiego, odebrać pakiet Mazovii. Jedyna sportowa aktywność w tym dniu to był sprint do autobusu (jeeeej, kiedy ja ostatnio biegłam do autobusu, chyba z 5 lat temu).
Dzisiaj dla odmiany rano źle się czułam. Dopiero co byłam chora a znowu coś mnie łapie. I to fatalnie, akurat przed zawodami. Znów nie pojechałam rowerem, ale w planie był trening więc skorzystałam z tego, że po południu samopoczucie się trochę poprawiło i pogoda też.
Dzisiaj wiatr nie był taki silny. Całkiem nieźle mi się jeździło na pętli po okolicach Okrzeszyna i Bielawy. Jednak podczas treningu najpierw złapał mnie grad a potem deszcz. Oba podczas pięciominutowych odcinków jazdy w II strefie. Niestety, trudno było im akurat trafić w przerwy bo przerwy trwały jedynie minutkę ;)
Całe szczęście, że zabrałam kamizelkę i ocieplacze na buty bo przy powrocie było mi już nieźle zimno.
Podczas treningu widziałam łabądki i bażanta :) Wiosna niby, ale jakaś taka niemrawa...
Za to jak wracałam, to chyba do mnie się ktoś z roweru wydarł "Kantele!!!", ale że akurat byłam w pozycji "napieraj dla szatana", na baranku i bardzo chciałam już być w domu to nie zatrzymałam się, żeby sprawdzić...
Swoją drogą, baranek okazuje się być całkiem wygodny. W zasadzie cały dzisiejszy trening spędziłam na baranku i było OK. Brakuje mi jedynie możliwości zmiany biegów w kasecie na twardsze w tej pozycji.

rozgrzewka
5x 5min dolny zakres II strefy, ostatnie 20 sek w pedałach x 1min
rozjazd

Pierwszy raz w życiu biegałam z kim innym niż ja sama lub Marek.
Otóż, wyciągnęłam na bieganie koleżankę z pracy. W planie było dzisiaj spokojne, niedługie wybieganie, bez wyćwirów - ot na rozluźnienie po półmaratonie. Marek nie mógł ze mną dzisiaj iść bo boli go łydka. A Kasia przyznała mi się ostatnio, że wróciła do biegania. To był dobry pretekst, żeby ją wyciągnąć.
Dzięki niej naprawdę bieg był spokojny, nawet z przerwami na chwile odpoczynku, ale nie biegło mi się dzisiaj dobrze. Kolka mnie złapała a poza tym chyba półmaraton trochę się odbił na moim organiźmie - mimo tego, że nie widzę żadnych tego objawów na co dzień.

Rano zimno, tylko +3 stopnie więc oczywiście długie ciuchy itede. W ciągu dnia świeciło słonko i przygrzało nieźle. Jak wychodziłam z pracy to stacja meteo pokazywała +18 stopni! Nie założyłam zatem spodniej warstwy ale w zimowych długich nogawkach i rękawie i tak mi było za ciepło. Zgrzałam się jak ruda mysz.
W dodatku oczywiście, jak zwykle ostatnio, na ostatnim odcinku od Kabat do domu, silny wmordewind. Ciągle ostatnio są takie silne wiatry. I cały zeszły rok był taki wietrzny. Ja rozumiem, globalne ocieplenie, sraty taty, ale do cholery, mogłoby przestać bo się żyć nie da.

Po południu zrobiło się na tyle ciepło, że w trakcie dojazdu na treningową miejscówkę musiałam się rozdziać do stanika, żeby pozbyć się bielizny termicznej :)
Dzisiaj w planie były dość długie odcinki treningowe, a ponieważ mój Przyczółek treningowy został rozkopany to postanowiłam pojechać sobie na rundę Okrzeszyn-Bielawa i okolice, gdzie - jak ostatnio odkryłam - można wygospodarować pętlę bez przeszkadzajek.
W stronę Okrzeszyna jechało mi się podejrzanie dobrze... zaczęłam mieć obawy o tę rundę, a konkretniej o możliwość wykonania jazdy w narastającym tempie przy bardzo silnym wietrze... jakoś kwestia problemów z powrotem z treningu nie przyszła mi do głowy.
W niektórych momentach wiatr wiał mocno z boku, faktycznie - zgodnie z tym co napisał ostatnio Krzysiek - wiatr próbował zrzucić mnie z rowerem w przysłowiowe kartoflisko.
Pierwsze powtórzenie źle wycyrklowałam bo ostatnie, najszybsze odcinki, wyszły pod wiatr. Więc wcale nie były najszybsze. Natomiast na pewno były z bardzo wysokim tętnem.
W drugim powtórzeniu odwróciłam kierunek jazdy i było lepiej.
Niestety, z tamtych okolic trzeba było jeszcze wrócić do domu... i to była chyba najgorsze bo po dość intensywnym treningu, kolejne 15 km wmordewindu przy powrocie do domu, naprawdę dały mi w kość.
Baranek się bardzo przydał bo końcówki powtórzeń oraz powrót do domu nie dało się jechać inaczej niż tylko na baranku, a i tak było ciężko. Wyszedł mi niechcący masakryczny trening siłowy.
Jak wróciłam do domu to zaległam na pół godziny w wannie pełnej piany... trochę pomogło ale i tak zasnęłam wieczorem jak kamień.

rozgrzewka
2 x 20 min w narastającym tempie
rozjazd

Z tydzień nie jeździłam na Tribanie ale wczoraj wyeliminowałam uciążliwe piski i zamontowałam na nim z powrotem siodło, które testowałam w Scotcie ostatnio. W dodatku moja wieczorna walka z nową sztycą do Scotta zakończyła się niepowodzeniem i nie chciało mi się już montować starej sztycy i siodła do niego, więc wsiadłam rano na Tribana.
Pochmurno i bardzo wietrznie, w odczuciu dość chłodno. W dodatku zapowiadali na dzisiaj deszcz. Jeden słoneczny weekend wiosny nie czyni - nie ma jeszcze warunków żeby wskoczyć w krótkie ciuchy. Ubieram się prawie jak na Sybir i mam już dość tych barchanów. Ja już chcę w krótkie!

Rano czułam się trochę zmęczona i obolała po wczorajszym półmaratonie i zastanawiałam się, czy jechać na rowerze do pracy czy jednak odpocząć. Ale na dworze, choć zimno (-0,4 stopnia), było bardzo ładnie. Uznałam więc, że szkoda marnować ładnej pogody a moim kulasom ponadto przyda się jak nimi trochę pomerdam.
W obie strony jechałam naprawdę spokojnym tempem, trzymając tętno w ryzach. W końcu to miała być przejażdżka regeneracyjna. Z tego samego powodu nie machnęłam dzisiaj 30 kilometrów, choć miałam wielką ochotę.
Rano było naprawdę rześko. Ubrana byłam na zimowo a i tak trochę zmarzłam. Po południu lepiej, ale ponieważ jazda nie była jakaś szybka to też się nie zgrzałam.

Gdy wróciłam do domu, okazało się, że czeka na mnie sztyca. Polowałam na carbonową sztycę (jedną z dwóch, które sobie upatrzyłam) chyba od października!

Prawie od razu się za nią zabrałam ale... oczywiście jest problem. Mianowicie, sztyca ma specjalna strefę, która zapobiega jej zgnieceniu przez zacisk. Problem jest tylko taki, że ta strefa jest z tyłu sztycy... a w moim rowerze szczelina w rurze podsiodłowej i śruba zacisku są z przodu... SZLAG! Ponieważ nie udało mi się na szybko znaleźć w necie, czy można ją mimo to zamocować, muszę poczekać z zamocowaniem jej w rowerze aż uda mi się uzyskać tę informację. W końcu nie chcemy uszkodzić od razu sztycy za prawie 5 stów, prawda?

Prawdę mówiąc, szłam dzisiaj na ten bieg z nastawieniem dość negatywnym. Źle spałam, rano czułam się jakaś taka "tąpnięta". Nie chciało mi się jeść ale wmusiłam w siebie trzy małe kanapki z nutellą. I kawę. Mało ostatnio biegałam bo najpierw byłam na wyjeździe snowboardowym a potem byłam chora. Ostatnie biegowe treningi były fatalne (w sensie samopoczucia) więc nie liczyłam zbytnio na poprawienie wyniku z Wiązowny (02:20:10). Chociaż miałam małą nadzieję, że może chociaż o kilka sekund uda mi się "ugryźć" 02:20, jednak nie nastawiałam się na to za bardzo. Założyłam jednak, że postaram się utrzymać średnią powyżej 06:35.

Dobrą decyzją okazało się - mimo pięknego słonka za oknem - założenie bluzy z długim rękawem. Na dworze wiał przenikliwy, zimny wiatr. Nawet na bluzę założyłam jeszcze kurtkę, zaraz po wyjściu z domu.
Na miejsce startu (Most Poniatowskiego, przy Stadionie Narodowym) dotarliśmy dość wcześnie. Było sporo czasu więc mogliśmy bezstresowo pójść zostawić graty w depozycie i jeszcze zajrzeć do Toia. Marek z Krzychem zostali sklasyfikowani w innej strefie startowej niż ja więc dzisiaj miałam biec samotnie. Z jednej strony mnie to trochę zmartwiło, bo jednak w towarzystwie raźniej. Z drugiej strony jednak byłam zadowolona bo po pierwsze Marek mógł sobie pobiec w swoim tempie, w którym się dobrze czuje, a nie człapać ze mną powolutku. Poza tym nie musiał oglądać moich męczarni. No i ja sama mogłam sobie regulować tempo, nie sugerując się tempem Marka. Wszystko ma swoje wady i zalety.

Niestety, pewną wadę miał również start sektorowy. Start całego maratonu był o godz. 10tej. Mój sektor, niestety, wystartował dopiero gdzieś w okolicy 10:35. Ponieważ ustawiłam się w nim gdzieś około 09:50 to czekałam na start prawie 45 minut. To naprawdę było demotywujące. Przez ten czas zdążyłam się tak zestresować, że aż zachciało mi się płakać, jednak zmusiłam się żeby się uspokoić. Niestety, tętno cały czas oscylowało w okolicach 100.

Gdy wreszcie nastąpił start, byłam już tak zestresowana i zdemotywowana, że na pierwszym kilometrze chciałam zejść z trasy. Mimo tego, że fizycznie biegło mi się całkiem nieźle i w całkiem niezłym tempie. W dodatku na horyzoncie wisiała czarna chmura i wyglądało jakby miało się rozpadać.
Przezwyciężyłam jednak tę pierwszą chwilę słabości. Powiedziałam sobie tak: "Po pierwsze, dobiegnij chociaż do cholernej palmy (ten na Rondzie DeGaulle'a) a potem zobaczymy. Po drugie, jak przebiegniesz to w nagrodę kupisz sobie nowe buty" ;)

Widok palmy podziałał na mnie mobilizująco bo okazało się, że palma była całkiem blisko ;) Gdy skręciłam w Nowy Świat, chmura gdzieś znikła i wyszło słońce, które świeciło już potem przez cały bieg. Trasa prawie w całości prowadziła dobrze mi znanymi ulicami więc dokładnie wiedziałam ile mam do kolejnych punktów charakterystycznych trasy, kolejnych zakrętów itd. Pierwsze dwa kilometry biegłam dość "ostrożnie", badając czy dobrze mi się biegnie w tym tempie (06:24, 06:23). Jednak od Nowego Światu biegło mi się już na tyle dobrze (średnie w okolicach 06:16-06:18 przez kolejne 4km), że kompletnie zaskoczył mnie widok Cytadeli. To już? Tak blisko? Super :) Do Cytadeli był fajny zbieg i a potem lekki podbieg. Potem znów zbieg z Cytadeli na Wybrzeże Gdańskie. Na tym odcinku, dzięki kawałkom w dół, miałam średnią 06:00. Gdzieś tu wciągnęłam Carbosnacka i zatrzymałam się na moment na paśniku po wodę. Następny kilometr to 06:19 jednak na kolejnych 4 kilometrach wróciłam mniej więcej do tempa początkowego, bo już czułam, że zaczyna mnie dopadać zmęczenie.

Zbieg z Cytadeli



Kryzys dopadł mnie na 12 kilometrze, gdyż uświadomiłam sobie, że niedługo Agrykola. Zwolniłam, żeby przed Agrykolą nabrać sił (06:34) ale źle zrobiłam, bo Agrykoli i tak nie podbiegłam (tylko samą końcówkę). Przed samym podbiegiem zobaczyłam "paśnik" więc zjadłam drugi żel. Miałam to zrobić trochę później, ale stwierdziłam, że później nie będzie wody do popicia bo kolejny "paśnik" daleko. Zatrzymałam się więc po wodę... i to był błąd bo widok tego podbiegu zdemotywował mnie kompletnie. Poczułam zupełny brak siły żeby to cholerstwo podbiec. Więc następny kilometr to było tempo 07:43.

Odbiłam sobie to następnym kilometrem, gdy Ujazdowskimi pokazałam wszystkim, jak powinno się używać zbiegów. Po tym kawałku tempo trochę się poprawiło ale nie na tyle ile bym chciała (06:20). Jednak Ujazdowskie pozwoliły mi odpocząć więc następne dwa kilometry w całkiem przyzwoitym tempie (06:24, 06:21).

Na Czerniakowskiej, niestety, był straszny wmordewind. Była to już końcówka trasy ale już byłam na tyle zmęczona, że naprawdę trudno mi było utrzymać początkowe tempo. Co prawda i tak zapowiadało się, że złamię te 02:20, ale szanse na 02:15 umknęły na Agrykoli i na Czerniakowskiej. Tutaj desperacko próbowałam trzymać tempo powyżej założonego 06:35 (06:38, 06:32, 06:33).

Na ostatnim odcinku sił dodał mi widok Spartan. Naprawdę, ucieszyłam się, że ich dogoniłam i że mam szansę, nawet tak się wlokąc, jeszcze ich wyprzedzić przed metą. Udało mi się nie zwolnić na podbiegu-ślimaku na Most Poniatowskiego i wyprzedzić ich właśnie w tym miejscu. To mi naprawdę dodało skrzydeł i ostatni kilometr pobiegłam w tempie 05:59 a finiszowe 200 metrów w tempie 05:48. Co prawda ten ostatni odcinek to naprawdę myślałam, że umrę na środku ulicy, ale udało mi się. Umarłam dopiero na mecie ;)

Na mecie byłam tak podekscytowana swoim czasem (na Garminie widniało 02:16:23), że się popłakałam, próbując jednocześnie się nie udusić, łapiąc z trudem powietrze po finiszu, zgięta wpół. Po prostu nie mogłam powstrzymać łkania.

Finisz


Marek z Krzychem już na mnie czekali, ale jak mnie zobaczyli w takim stanie to nie byli pewni, czy mi coś trzeba pomóc, czy po prostu poklepać po ramieniu, czy zostawić w spokoju ;) Więc tylko nieśmiało zaproponowali mi Powerade ;)
Ich obawy dopiero rozwiały się jak się wyprostowałam i zobaczyli mój uśmiech.

Odpoczynek na widowni Stadionu Narodowego


Naprawdę obawiałam się tego startu. Obawiałam się, czy go wytrzymam, czy przebiegnę cały - głównie ze względu na ostatni brak treningów. Nie podbiegłam co prawda Agrykoli ale czuję się usprawiedliwiona ;) Było naprawdę dobrze. W porównaniu do Wiązowny, biegło mi się o niebo lepiej, czułam się dobrze. Na mecie w zasadzie też nieźle. Jestem cholernie szczęśliwa. Dużo bardziej szczęśliwa, niż po Wiązownie, gdzie zrealizowałam cel biegowy na ten rok (tzn. przebiec cały, bez "iścia").

Czas oficjalny 02:16:20

Komentarz mojego trenera, Jacka, na temat wyniku:
"Gratuluję wyniku ! Bałem się że coś przekombinowałem ale wyszło ... uf"

No ładnie, to te dwa ostatnie paskudne treningi biegowe to był podstęp...!

Pokaż trasę GPS

Testowania siodła ciąg dalszy. Dziś przesunięcie o 3 mm do tyłu i pochylenie nosa o równie abstrakcyjnie małą wartość :) Było o niebo lepiej niż wczoraj.

Niezdecydowani, tak to trochę wyszło, bo mieliśmy dzisiaj jechać rowerami po odbiór pakietów na Półmaraton Warszawski. Pierwotnie mieliśmy jechać rano i miał z nami towarzysko jechać Krzysiek.

Jednak próbowałam się ustawić przy okazji odbioru tych pakietów z Danielem, kapitanem mojego nowego teamu, Świat Sportu Racing Team, żeby odebrać teamowe ciuchy.

Nie mogliśmy się dość długo zdzwonić jednak dał znać, że będzie po odbiór pakietu dopiero po południu. Więc przesunęliśmy wyjazd na popołudnie. Jednak dokładna godzina pozostawała nieznana, a Krzysiek zaczął marudzić, że on woli rano.

W końcu udało się zdzwonić z Danielem i okazało się, że będzie tam mógł być dopiero koło 18tej. Ponieważ o tej porze to już jest ciemno i dość chłodno więc około 13tej zdecydowaliśmy się po prostu pójść pojeździć na rowerach a po pakiety pojechać autem. Uznałam, że Krzysiek pewnie już dawno jest po porannej wycieczce więc nawet do niego nie dzwoniłam.

Ubraliśmy się na "krótko", bo termometr pokazywał 23 stopnie. Nie ufałam mu za bardzo, więc na wszelki wypadek jednak wrzuciliśmy w Marka sakwy również ciut dłuższe ciuchy. Już po wyjściu z budynku okazało się, że jest dość chłodno. Po dojechaniu do LK zdecydowaliśmy się poubierać w te trochę cieplejsze ciuchy i wówczas zrobiło się komfortowo.

Wycieczka naprawdę rekreacyjna, bardzo spokojnym tempem, znaną trasą przez Okrzeszyn, Bielawę i Wał Zawadowski. Było bardzo przyjemnie. Wiatr prawie nie odczuwalny, asfalt gładki, siodło wygodne i but po poprawieniu wkładki wreszcie przestał mnie ugniatać w palec ;)

kadencja 79/109

Pokaż trasę GPS

Po południu pogoda zrobiła się naprawdę wiosenna. Cieplutko, lekki wietrzyk. W ciuchach z rana było mi ciut za ciepło, ale nie doszłam jeszcze do wiosennego etapu brania sobie krótkich gaci na zmianę :) Zresztą jak kończyłam trening to już nie było tak ciepło. Trening był bardzo przyjemny. Składał się w przeważającej części ze spokojnej jazdy i tylko końcówka była intensywna. Ponieważ Przyczółkowa jest nieco rozkopana to na końcówkę pojechałam na Okrzeszyn - Bielawa i okolice. Wyszło akuracik.
Siodło jakoś inaczej mi się układa pod tyłkiem na Scotcie niż na Tribanie. Nie jest mi za wygodnie. Ale muszę jeszcze poeksperymentować z pochyleniem.

1h spokojna jazda
10 min II zakres, co 2 minuty zmiana kadencji wolna/szybka
ok 38 min rozjazd

kadencja 79/120

Znów na Scotcie. Bo siodło Gianta uznałam za niewygodne w porównaniu z siodłem Speca, które kupiłam do Tribana. Więc wczoraj wieczorem zrobiłam podmiankę, żeby sprawdzić czy nowe siodło będzie równie wygodnie w Scotcie. Na pierwszy rzut - jest bardzo wygodne. Zobaczymy po południu, będzie ciut dłuższa jazda.