Czasem trzeba uciec od codziennej rundy. I dziś postanowiłam skorzystać z tego, że jedziemy z małżem do teściów, do Siedlec.
Pogoda przez cały dzień była dość niepewna - co jakiś czas kropiło ale było całkiem przyjemnie więc skorzystałam wieczorem z chwili przerwy w deszczu i poszłam kręcić.
Ponieważ w planie był długi trening to zdecydowałam się na trasę do Korczewa.
Jechało mi się bardzo przyjemnie, chociaż deszczyk zaczął mżyć gdy byłam około 40 minut od domu i przestał dopiero gdy dojechałam do Korczewa (czyli kolejne 40 minut później). Mżawka była nieznaczna i nie przeszkadzało mi, że moknę.
Niemniej jednak, żeby się nie wychłodzić, w Korczewie zatrzymałam się tylko na jedno zdjęcie, chociaż należałoby się dłużej bo park pałacowy jest wart uwagi i wielu zdjęć.

Pałac w Korczewie w całej mżystej okazałości


W drodze powrotnej zrobiłam się głodna więc wstąpiłam do lokalnego sklepiku po jakieś batony. Tu zaczepił mnie lokalny koloryt. "Dzień dobry, a Pani to musi dużo kilometrów przejeżdżać na tym rowerze, nieeee?" - "No tak, trochę przejeżdżam" - "Aaaaa, bo wie Pani, tutaj nasi jeżdżą czasem...". Pan nie potrafił wyjaśnić, co za "nasi".
Swoją drogą, to smutne, że w takich miejscach jedyną rozrywką jest alkohol i okazjonalny rowerzysta, który wstąpi do sklepiku na batona (w naszej Ciszycy czy choćby w okolicach Góry Kalwarii jest to samo).

Powrót zajął mi prawie identyczną ilość czasu co dojazd i czasowo wyszło prawie idealnie tyle, ile miałam "zadane". Deszcz po raz drugi złapał mnie tuż przed wjazdem do Siedlec i tutaj już było zdecydowanie mniej przyjemnie - na szczęście do domu było blisko.

Zwykle jadę w stronę do Siedlec. Zawsze, ale to zawsze, mam pod górkę i pod wiatr. Tym razem postanowiłam więc pojechać w drugą stronę. Niestety, pogoda postanowiła spłatać mi figla... ;)

Zaczęło się od tego, że było pod wiatr. Kuuuuuurde, miało być z wiatrem, co to za oszustwo! Wmordewind był taki, że tętno próbowało wskoczyć w górne rejestry a prędkość jazdy oscylowała zaledwie w okolicach 25-26 km/h. Dodatkowo, początek tej trasy jest mocno interwałowy. Góra - dół - góra - dół, i tak w kółko. A miało być "bez napinki" ;)
Pierwsze kilometry były dodatkowo uatrakcyjnione z powodu niewielkiego pobocza. Przejeżdżające tiry i autobusy na moment "odcinały" wiatr i próbowały mnie wessać pod koła. Dopiero kilka kilometrów od Siedlec pobocze robi się szerokie i dopiero tam tiry i autobusy - zamiast stresować - dawały chwilę oddechu od czołowego wiatru.
Godzina jazdy minęła mi co prawda jak z bicza strzelił ale to dopiero początek! Zaczynałam odczuwać coraz większe zmęczenie walką z wiatrem i zaczynałam żałować, że mój Małż razem z Zającem pojechali do domu autem (wyjechali z Siedlec o tej samej godzinie co ja więc po godzinie byli już w 2/3 drogi do domu).
Średnia prędkość podczas tej godziny była nieznacznie wyższa niż średnia z całości mojej jazdy do Siedlec ostatnio ale wmordewind i narastające zmęczenie nie wróżyły aby ta średnia się utrzymała.
Postanowiłam sobie, że dojadę do Mińska a "potem się zobaczy" (mój standardowy motywator używany w trakcie ciężkich interwałów lub podjazdów, tzn. "jeszcze jeden raz... jeszcze jeden kilometr... itd. - a potem się zobaczy - zwykle działa i udaje mi się wykonać całość).

Tymczasem, po minięciu Kałuszyna, nagle zaczęło mi się jechać. Z zapisu trasy wynika, że mniej więcej w tym miejscu droga nieco zmieniła kierunek - więc zmienił się kąt kierunku jazdy w stosunku do wiatru. Co więcej, odtąd droga stała się mniej interwałowa a nawet zaczęła głównie biec w dół.
Ufff, poczułam ulgę i prędkość zaczęła trochę rosnąć. Dałam też odpocząć płucom wrzucając twardsze przełożenie i mniejszą kadencję. Miałam też wrażenie że momentami mnie nawet popycha - najdziwniejsze było to, że lżej mi się jechało pod górkę niż po płaskim.

Za Mińskiem prędkości wzrosły do powyżej 30 km/h i naprawdę dobrze mi się jechało. Zapowiadało się bicie rekordu trasy ale również zapowiadało się potencjalne gradobicie. Bo otóż, dojeżdżając do Zakrętu zarejestrowałam, że jadę prosto w ogromną, sinoczarną, paskudną chmurę...
Niedługo potem zaczęło kropić. Ponieważ spodziewałam się tego to jadąc obserwowałam skraj drogi, żeby w razie czego mieć gdzie się schować. I znalazłam wiatę przystankową. Przy wiacie jedna dziewczyna próbowała łapać stopa, a druga, "do pary" siedziała na ławeczce.
Stopa. Na Trakcie Brzeskim. W Zakręcie.
Okazało się, że dziewczyny wracają z Sanoka (gdzie również dojechały stopem w piątek) do Olsztyna.
Poinformowałam panny, że tutaj na stopa raczej nie mają co liczyć. W tym miejscu, w niedzielę po południu, standardowo jest duży ruch, auta popylają na maksa i raczej nikt się nie zatrzyma. Lepiej już dotrzeć w jakieś lepsze miejsce autobusem. Ludzie, którzy w międzyczasie również pojawili się na przystanku potwierdzili moją hipotezę i podpowiedzieli im, jak najlepiej zbiorkomem dojechać na północny wylot z Warszawy.

Rozmowa kwitła w najlepsze a ulewa też. Oberwanie chmury i burza z piorunami.

W międzyczasie zastanawiałam się, czy nie zadzwonić po Marka albo czy też nie skorzystać ze zbiorkomu ale potencjalny rekord dojazdu kusił. Gdy dziewczyny pojechały autobusem, który jeździł co pół godziny (a więc gdybym chciała skorzystać z tej opcji to czekało mnie trochę czekania) i deszcz zelżał, ruszyłam dalej.

Kto jeździ tą trasą, rowerem czy autem, ten wie jak ona wygląda po ulewnym deszczu. Zmasakrowany skraj szosy i stojąca wszędzie brudna woda. Nie ryzykowałam jechania po prawej stronie totalnie zalanej wodą (i potencjalnego OTB) - trudno, najwyżej będą mnie musieli wyprzedzać sąsiednim pasem. A i tak momentami jechałam zahaczając czubkami butów o wodę. Niestety, chodnika tam nie uświadczyć więc nie było innej opcji jak tylko jechanie szosą.

W dalszej drodze zdążyło przestać i zacząć padać jeszcze dwa razy ;) Dotarłam do chaty całkowicie mokra a ogromie armagedonu niech zaświadczy wygląd moich (przedtem białych) skarpet ;)



Musiałam prosić Męża, żeby mi na korytarz wyniósł miskę (żebym mogła część mokrych rzeczy tam wrzucić zanim je wniosę do domu), szmaty (do podłożenia pod rower) i ręcznik (do wytarcia chociaż nóg, żeby mokrych śladów w domu nie narobić).

Rekord w każdym razie pobiłam o kilka minut chociaż ze względu na profil trasy (raczej w dół) - nie wiem czy to się powinno liczyć ;)

Po wczorajszym s3 dzisiejsze siłowe interwały zapowiadały się ciężko. I takie były. Udało mi się znaleźć kawałek trasy z centralnym wmordewindem do tego celu i te interwały zrobiłam naprawdę sumiennie. W drugiej połowie po każdym niewiele mi brakowało, żeby ubarwić asfalt ;)

Po odbębnieniu interwałów, w Opaczy zatrzymałam się przy stawie na wszamanie zakupionego w sklepiku Grześka.


A potem to już było powolne turlanie się pod wiatr do domu.

W sobotę przed Niedzielą Wielkanocną miałam dość napięty grafik i chociaż pogoda była nienajgorsza to mogłam wyjść na trening dopiero wieczorem. Zgodnie z Prawem Murphy'ego, jak tylko odjechałam wystarczająco daleko od domu, żeby nie opłacało się wracać, Wiosna postanowiła dać znać, że jest i postrzelać we mnie wszystkim co jej się przez cały dzień uzbierało. Nie dość, że bardzo mocno wiało, to nawalało we mnie przez pół godziny jak w bęben śniegodeszczem, deszczogradem, gradem no i - oczywiście - wodą spod kół bo droga zrobiła się bardzo szybko bardzo mokra. Zwłaszcza nieprzyjemne było strzelanie w twarz z gradu bo to naprawdę dość bolesne, zwłaszcza przy odcinkach s4. Szczęściem miałam ze sobą dodatkowe ciuchy zawinięte w reklamówkę więc po zakończeniu odcinków s4 i gdy upewniłam się, że niebo się przeczyszcza, założyłam suche rzeczy na siebie. Tylko dzięki temu chyba dzisiaj nie jestem chora i znowu mogłam wyjść na rower.
Udało się wrócić od Teściów na tyle wcześnie, że mogłam wyjść za dnia. I zostałam wynagrodzona za sobotnią masakrę bo dziś było naprawdę przyjemnie. Słonko co prawda pokazało się tylko na chwilę ale akurat w dobrym momencie, kiedy wjechałam na wał, żeby cyknąć fotkę.



A poza tym w sumie było fajnie, niezbyt wietrznie i - w porównaniu do ostatnich dni - nawet trochę cieplej.

PolandBike Otwock. Pierwszy start w tym roku. Uznałam, że na przetarcie nóżki przed Daleszycami będzie idealny - żeby nie zaczynać od razu z "grubej rury".
W nocy przesunięcie czasu ale start jest późno więc nie muszę wcześnie wstawać. Nawet w domu się nieco guzdrzę. Nie muszę się spieszyć bo odebrałam numer startowy tydzień temu i dzięki temu nie obchodzi mnie przewidywana kolejka do biura zawodów.
Na miejscu udaje mi się znaleźć miejsce tuż przy stadionie. Pogoda, wbrew obawom, jest całkiem przyjemna. Świeci słońce i jest dość ciepło więc nie decyduję się na dodatkowe ubrania, które ze sobą przywiozłam na wszelki wypadek.
Na stadionie kręci się masa Cyklonów, ciągle z kimś przybijam żółwika. Kilku osób nie znam ale spośród znajomych jest między innymi Krzychu, Michał, Adam, Małgosia, Łukasz. Organizator ogłasza, że przesunął start o pół godziny z powodu długiej kolejki oczekujących do biura zawodów. No cóż, to było do przewidzenia. Ponieważ jest dużo czasu to z Krzychem decydujemy się na objazd kawałka trasy. 
Wracamy akurat żeby móc się ustawić w sektorze startowym. W zeszłym roku jechałam raz w PB i wywalczyłam 8 sektor ale w tym roku została zmieniona punktacja i według nowej jestem w 7. Po jakimś czasie pojawia się tu też Adam.

Po starcie dość szybko zjeżdżamy z asfaltu na szuter. Moje silne postanowienie, żeby pilnować tętna, jak zwykle gdzieś znika i popylam ten pierwszy odcinek jak głupia. Jak zwykle. Dodatkowo nakręca mnie Adam, z którym się co i rusz mijamy na tym początkowym odcinku.

fot. Marysia Lipowiecka


Pierwsze podjazdy "łykam" jak serek waniliowy na śniadanie i jedzie mi się fantastycznie. Przeganiam Adama i przez pewien czas go nie widzę ale w końcu mnie dogania (czyżbym weszła mu na ambicję?) i znów przez kilka km go nie widzę ;)
Trasa jest arcyciekawa jak na Mazowsze. Może nie jest trudna technicznie ale jest wymagająca. Ciągle podjazdy i zjazdy, interwał na interwale. A do tego dużo zakrętów, sporo singli i manewrowania między drzewammi. Trochę piachu, trochę błota. W jednym miejscu zaliczam delikatną glebę w błotko.
Adama doganiam znowu przy przejeździe przez wielkie rozlewisko. On decyduje się tam na przejście bokiem ale gość przy rozlewisku krzyczy do mnie "śmiało!". Zaufać mu...? A co mi tam, jadę. Podłoże okazuje się twarde i chociaż rozlewisko nie jest płytkie, przedostaję się przez nie dość szybko. Tym sposobem znów przez chwilę jestem przed Adamem ale to się zmienia przy ogromnej kałuży, którą napotykam niedługo potem. Postanawiam przez nią przejechać i grzęznę w niej po ośki. Zanim się wydostaję, Adam omija mnie bokiem i znowu go muszę gonić.

fot. Zbigniew Świderski


Tymczasem kończy mi się prąd. Szybko, gdzieś po około 20-25 kilometrach jazdy. Przypominam sobie, że mam w kieszonce Carbosnaki i szybko jeden wciągam. Przy okazji zauważam, że wytrąbiłam już prawie cały izotonik z roweru więc na bufecie, który jest w połowie trasy, wymieniam butelkę w koszyku na bidon i dodatkowo łapię banana. Przez jakiś czas jest trochę lepiej ale nie na długo to starcza. W dodatku PolandBikowy izotonik jest obrzydliwie-landrynkowo-słodki i piję go tylko dlatego, że mam jeszcze bukłak pełen wody i będę mogła przepłukać usta.

fot. Valery Hrodz


Jadę dalej ale już nie tak ochoczo i radośnie, czuję się zmęczona a przedramiona mnie bolą od wstrząsów i łapią mnie w nie skurcze. Mimo wszystko cały czas kogoś wyprzedzam więc mam odczucie, że nie jest tak źle jakby się mogło wydawać. Z kilkoma zawodnikami się "cykam" - ja wyprzedzam na podjeździe lub zjeździe, oni na błocie ;) Chyba powinnam potrenować jazdę w błocie...
Znów doganiam Adama. Stoi przy trasie i okazuje się, ze złapały go straszne skurcze. Ja też się trochę z tym zmagam. Bardzo mocny skurcz w udo łapie mnie, gdy zatrzymuję się, żeby przeprowadzić rower przez spore błocko. Boli mnie tak, że nie mogę podnieść nogi, żeby zejść z roweru. Szczęściem dość szybko mija ale potem jeszcze podczas jazdy łapią mnie skurcze w łydki i palce u stóp.
Mam odczucie, że licznik zatrzymuje się na 35 kilometrze. Ten 35 kilometr ciągnie się jak guma do żucia, kilka kolejnych również. Na 40tym wsysam kolejnego Carbosnaka i znów jest na moment poprawa ale ostatnie 15 kilometrów to już jest walka o przetrwanie ;)
Ożywiam się trochę, gdy widzę znaczek "10 km", potem przy "5km" a energia całkiem wraca gdy zaczynają mnie dochodzić odgłosy meczu z boiska przy stadionie w Otwocku. Nie stać mnie już na sprint do mety ale jakoś dojeżdżam, nie umarłam po drodze.

fot. Bogusław Lipowiecki


Na metę zaraz po mnie dojeżdża Michał. Nie wiem z którego sektora jechał [sprawdziłam po - z piątego] ale nie kojarzę, żebym go mijała po drodze.
Dopiero dłuższą chwilę później dotacza się Adam, który ma cierpienie wypisane na twarzy i marzy tylko o porozciąganiu się.
Ja marzę, żeby coś zjeść. Wchłaniam makaron z sosem chociaż jest ohydny. Dawno tak niesmacznego nie jadłam. Po tym już nawet nie mam zbytniej ochoty na słodycze z bufetu.
Kręcimy się jeszcze, Adam pomaga mi przetransportować ze swojego auta do mojego pudło z rzeczami zamówionymi z Cyklona. Jest mi zimno więc już nie zostaję żeby pogadać tylko ładuję się do auta i spadam do domu.

Dystans z Garmina około 58km, według orga 61.
Czas: 3:25:55
Miejsce kat: 7/15, open: 18/29. Spadek do 8 sektora (pół punktu mi zabrakło). Miejsce słabe ale jestem zaskoczona swoim ratingiem, który w kategorii wyniósł 92,2%. Takiego ratingu nie miałam od czasów sprzed ciąży. Mam nadzieję, że to nie przypadek tylko dobry prognostyk na ŚLR... ;)

Wczorajszy trening MTB pozostawił u mnie pewien niedosyt wyjechanych kilometrów ale dziś odbiłam to sobie z nawiązką. Dawno nie machęłam takiego dystansu. Weekend upłynął mi pod znakiem Cyklona i było to bardzo fajne.
Wczoraj co prawda musiałam się zerwać "skoro świt" i zastanawiałam się, czy dziś mam ochotę znowu się zrywać. Nie aż tak wcześnie jak wczoraj ale wcześniej niż Zając ;) Weekend zawsze poświęcam na sen do godziny, do której Zając pozwoli spać i wczoraj już zarwałam 1,5h więc miałam wątpliwości. Jednak znów - perspektywa przyjemnie rowerowo spędzonego czasu o poranku zgoniła mnie z wyrka przed pobudką Zająca.
Ustawka na znanym okolicznym szosowcom przystanku "Rosochata". Gdy przyjechałam, był tylko jeden Cyklonoosobnik, który właśnie wyładowywał się z samochodu. Czekaliśmy, gawędząc sobie, a tu szumnie zapowiadanej reszty ani widu ani słychu.
Wkrótce pojawił się Szymon i dowiedzieliśmy się, że ustawka nad Wisłą przy Moście Siekierkowskim ma opóźnienie - stąd te braki kadrowe. Wkrótce jednak brakujący element (w tym Prezes) pojawił się i mogliśmy ruszać.

Aura była dość chłodna ale słonko przebijało się przez cienką warstwę chmur. Zapowiadało się, że będzie cieplej - tak też zapowiadali w prognozach więc nie ubrałam się zbyt grubo. Na początku przez to było mi trochę chłodno ale zaraz dobre, równe tempo pozwoliło się rozgrzać.

fot. Marcin Lirski


Chłopaki z Siekierkowskiego byli już po rozgrzewce bo musieli nieźle zasuwać, żeby się za bardzo nie spóźnić na Roso więc chcieli od razu zrobić jakiś wyścig ale ostudziliśmy ich zapędy. Więc po dłuższej chwili w miarę spokojnej jazdy Prezes zarządził ćwiczenie zmian. I w zasadzie trwało to przez cały trening (z przerwami).

fot. Marcin Lirski




Jak się okazało, jazda na zmiany nie jest prosta - nawet przy niewielkiej prędkości. A to ktoś urywał koło, a to ktoś schodził za późno a to za wcześnie. Prezes zdzierał gardło, żeby przywrócić nas do porządku. Nie uniknął przy tym wykrzykiwania brzydkich wyrazów, które to stały się bardziej intensywne jak zwiększyliśmy prędkość a apogeum osiągnęły gdy ktoś mało nie wpadł pod samochód.

W ramach przerywników od ćwiczenia robiliśmy wyścigi pod górkę. Było tych wyścigów chyba ze trzy albo cztery i tylko raz nie byłam ostatnia. Ale mam podejrzenia, że Prezesowi coś nie zadziałało w rowerze (przerzutka?) i dlatego tylko dał się wyprzedzić ;)

Po drodze do Góry Kalwarii musieliśmy zrobić przerwę techniczną.

Mistrz drugiego planu zmienia kapcia, a kapciów było chyba ze dwóch (fot. Szymon Seliga)


Tak, były dwa kapcie ;) (fot. Szymon Seliga)


Podczas tego postoju ostygłam i zrobiło mi się nieźle zimno. Biorąc pod uwagę wczorajszoporanny i dzisiejszoporanny ból gardła, to bankowo będę chora. Ale i tak było warto ;)