Przyznam, że sporo sobie obiecywałam po tej trasie, choć z mapki wynikało, że została ona mocno zmodyfikowana w porównaniu do zeszłorocznej. W zeszłym roku, mimo wcześniejszych ulew, na trasie było raczej sucho (aż do momentu, kiedy zaczęło padać) i jechało mi się bardzo dobrze. Poza tym zapamiętałam, że było bardzo widokowo.

fot. MTB Cross Maraton

Pogoda dziś zgoła odmienna od zeszłorocznej. Cieplutko i słonecznie. Niestety, od samego początku jedzie mi się nie za dobrze, ale jeszcze jako-tako. Jak zwykle na ŚLR, trasa mega urokliwa, niektóre miejsca zaś przyprawiają o dreszczyk, tak jak fragment poprowadzony skrajem skarpy na jakąś wodą.





Niestety, w okolicach połowy trasy zaliczam dość poważną glebę na zjeździe, który okazuje się być dla mnie trudniejszy, niż wyglądał z góry. Mój upadek na kamienie wyglądał na tyle poważnie, że fotograf (chyba) stojący na dole, dłuższą chwilę stoi przy mnie, po tym jak się podniosłam, pytając, czy wszystkie kości mam całe. Majtam rękami, łokciami, ramionami - chyba nic sobie nie zrobiłam na szczęście.

fot. MTB Cross Maraton

Po ochłonięciu ruszam dalej w dół, już nieco łagodniejszym zjazdem, zastanawiając się cały czas, co mi brzęczy w rowerze - coś się musiało ułamać czy poluzować. Dopiero po kilku minutach dalszej jazdy orientuję się, że pękła obudowa manetki od amortyzatora i jedna z dwóch dźwigienek blokady. Niestety, przez to amor pozostaje w pozycji zablokowanej i nie ma jak go odblokować. No cóż, nie raz jechałam na zblokowanym (bo np. zapomniałam odblokować po asfalcie). Komfortowo może nie będzie ale da się jechać.

fot. Jacek Gałczyński

fot. Paweł Wężyk

Po glebie jedzie mi się jednak jeszcze gorzej niż przedtem. Włącza mi się tryb rekreacyjny i czuję się mocno zmęczona. Mam nadzieję na odpoczynek na ostatnich 10km, które według mapy są zasadniczo w dół, ale ten fragment okazuje się bardzo błotnisty. Dużo tutaj z buta, męczę się i przeklinam, mam ochotę się rozpłakać ze złości na siebie samą. Na szczęście tym razem organizator potraktował dystans w przeciwną stronę niż rok temu - tzn. skrócił trasę. Morale jednak w końcówce zdecydowanie na minusie tak, że znowu pobeczałam się na mecie, jak jakaś nastka.

fot. MTB Cross Maraton

Choć, tak samo jak w zeszłym roku, kończę piąta, tym razem nie jestem zadowolona a raczej zrozpaczona, Zdecydowanie to nie jest mój sezon.

fot. MTB Cross Maraton

Kolejna okazja, żeby potestować sprzęt. Kolejna, bo miałam okazję już testować Sparka oraz Specialized Era czyli dwa rowery przeznaczone zasadniczo do XC. Szybkie, zwinne fulle, dobre zarówno do podjeżdżania jak i do zjeżdżania.
Tym razem wybrałam coś zgoła innego, bo ciekawa byłam czym różnią się rowery do XC od rowerów grawitacyjnych. Wybór mój padł na Scott Genius, czyli rower przeznaczony do Ęduro. Tak w zasadzie to nie wiem do końca czym charakteryzuje się ta odmiana MTB, ale po budowie roweru można wnioskować, że raczej się w niej zjeżdża niż podjeżdża ;)





Ergo, w naszych okolicach ciężko znaleźć dobrą miejscówkę do przetestowania Geniusa. Może dałoby się potestować na Kazurce ale niestety, po pierwsze Kazurka była akurat zajęta (zawody XC) a po drugie, testy Scotta to, niestety, wycieczka z przewodnikiem w konkretne miejsce w Kabatach, nad czym ubolewam. O ileż pod tym względem lepsze były testy Speca, gdzie można było po prostu pojechać z rowerem gdzie się miało ochotę, w obrębie ustalonych ram czasowych.